Eindelijk ga ik naar Manila, dit is cherrytje op mijn slagroomtaartje. Ik land op het LCC terminal dus moet nog ongeveer 2 uur rijden naar Manila. Vlak voor de landing zag ik allemaal kleine eilandjes met verlaten stranden. Een grote vulkaan met een dikke krater erin en een super helder landschap. Mijn nieuwsgierigheid wordt meer en meer. Eenmaal op weg naar Manila merk ik dat Manila echt een shithole is, het ziet eruit alsof er niets te doen is (is ook zo) en alles ziet er een beetje shabby uit. Maar toch ziet het er leuk uit. Het lijkt wel Mexico, het wordt vaker over Manila gezegd dat het eerder Latijns Amerika is dan Azie. Dit komt door de Spaanse overheersing van jaren geleden. Iedereen heet ook Valeron, De La Cruz of Danilo. Iedereen is hevig Katholiek, taxis hangen vol met rozenkransen en er zijn overal in de stad kerken te zien.

Ik ben nu voor het eerst ECHT alleen, precies goed. Omdat er niets in de stad te doen is rest mij niets anders te doen dan te chillen. Met mensen naar de leuke plekken op zoek te gaan. Maar Manila is echt gevaarlijk, ik ben nu in veel steden geweest en je merkt het overal aan. Overal is politie, iedere winkel heeft een eigen agent. Je wordt overal gefouilleerd, de metro heeft een apart vrouwen gedeelte etc. De eerste avond begint het geikel al. Ik ben naar een live-band bar gegaan. Prachtig als iemand zo mooi live kan zingen. In perfect Engels spreekt een groepje van 3 zeemannen me aan. Ze geven me bier en ze zijn super vriendelijk en geinteresseerd. Dan vraagt 1 man of ik morgen om 1 uur zijn vriendin wil ontmoeten. Het zou wel de perfecte vriendin voor mij zijn. Ik twijfel, niet omdat ik op zoek ben naar een vriendin maar ik wil het verhaal weten. Ik kan morgen gewoon weggaan als het te moeilijk wordt allemaal. Daarbij komt het in de filipijnen voor dat een meisje wordt uitgehuwelijkt alleen onder de voorwaarde dat de man haar eten en een huis geeft. Nou aangezien buitenlanders hier (quote) als een wandelende ATM worden gezien ben ik een geschikte kandidaat. Savonds ga ik maar eens op internet kijken over scam in Pilipinas. Er staan verhalen over dat mensen hun nichtje aanbieden, je meenemen naar een toeristische plek of met je gaan gokken ‘gewoon als vrienden’dan wordt je gedrogeerd en geript. Je mag gaan pinnen, of je wordt gewoon met een dikke dosis amphetamine in je donder achter gelaten.

Ik zie het niet zo zitten en besluit dat het gesprek die avond al leuk genoeg was, toch vind ik het een beetje jammer. Ik red me prima en ben op Beijing na nog echt niet zo hard geript of getilt als andere mensen, of als dat men zegt dat gebeurd. Anyway. Het is verstandig om het niet te doen. Buitenlanders willen je aanspreken voor alle soorten redenen; is het niet om hun engels te oefenen dan is het wel omdat ze financieel kunnen meegenieten, sommige zijn gewoon heel benieuwd wie je bent en waar je vandaan komt, en sommige willen gewoon een praatje maken met dat exotische prachtige witte puntige wezen. Het leuke van een Filipino is dat ze gewoon zonder schaamte een leuk gesprek aangaan, ze lachen ze raken je meteen aan (bijvoorbeeld door je te slaan op je schouder als je een grap maakt) en al is het soms om een financiele reden. Grappen maken staat voorop.

Ik besluit een wandeling langs de Manila bay te maken. Wat kindje spelen naakt in de aangespoelde rommel. Als een Duitster een foto wil maken laten de kindje allemaal vrolijk hun pielemuis zien. Een ander kindje dat ik zie komt bedelen en zijn vriendje is lopend aan het plassen over zijn eigen voeten. Misschien is deze wandeling iets te shockerend voor mij. Bij de Chowking besluit ik een groep met vieze kinderen naar binnen te nemen en een groot eetfestijn te maken. Ik voel me heel ongemakkelijk aangezien ik niet zo’n rotte weldoener wil uithangen. Maar die kindjes moeten al die pesos aan hun ouders geven en eten krijgen ze niet. Dus dan maar een gezond bordje groenten met een colatje na. Er komt een Filipijn verontwaardigd bij ons zitten en vraagt waarom ik dit doe. Ik krijg meteen een deja-tje naar een pedofiel die kinderen van de straat op pikt en ik besluit de kinderen lekker achter te laten. Eens en nooit meer dus. sowieso loop ik hier met een dubbel gevoel rond. Ik in de volgende alinea uit waarom.

Na mijn wandeling ga ik naar het Fort Santiago, de bastille van de Spanjaarden en later Japanners. Hier heeft volksheld rizal tot zijn 35e gezeten. Hij sprak 20 talen en was altijd bekommert om het Filipijnse volk. Hij was de enige spanjaard die zo met de Filipijnen omging en is daarom een held geworden. Ook nu heb ik het gevoel dat er zo over buitenlanders wordt gedacht. Je hebt natuurlijk een fair-share aan hoerenlopers en andere viezerikken in Manila rondlopen. Toch zijn de meeste Filipijnen extreem aardig als je met ze praat. Ik praat in het Fort met Junalice, ze is een geschiedenisstudente op de Far Eastern University. Ze spreekt zo goed Engels en ze kan me zo veel vertellen dat het me leuk lijkt om savonds af te spreken. Zo gezegd zo gediggiedaan en we gaan savonds naar ultiem-filipijns-vermaak de shoppingmalls. Nergens anders in de wereld zijn zo grote shoppingmals met bars, Starbucks, resaurants, shops, internet en ALLE voorzieningen van dien. We eten Adobo en praten bijvoorbeeld over waarom Malls zo populair zijn. Ik denk dat het de enige manier is om te ontsnappen aan armoe, genieten van welvaart en ondertussen in een veilig gebied zitten. Het is compleet afgezet met agenten dus als je ergens heen moet vluchten, bij deze! Het is oprecht een hele leuke meid. Ze weet me te vertellen dat scheiden in de Filipijnen verboden is, daarom woont ze op haar 14e al alleen. Ze had problemen met haar moeder, die op haar beurt weer problemen had met haar niet-monogame vader. Maarja ze kon niet scheiden. Nu is Junalice vastberaden om een eigen bedrijfje te starten om haar moeder financieel onafhankelijk te kunnen maken. En dit soort verhalen hoor ik vaker. Het maakt indruk maar is ook heel romantisch. Een ander voorbeeld is de taichauffeur die voor een prikkie werkt, heeft een vrouw die naar de UP gaat (universitad das pilipinas). Ik snapte de logica niet. Maar hij werkt zich kapot om zijn vrouw slimmer te laten worden, zodat hij, zij en zijn kinderen een beter leven kunnen krijgen. Omgekeerd kan natuurlijk niet want een man moet werken voor de vrouw. Zo gaat dat in de Filipijnen. Junalice vertelt me over de courtesy, een man MOET echt voor een meisje vechten hier. Ik besluit de rekening maar de betalen, wantja… gelukkig is het maar een schamel bedrag aan pesos. Als ik Junalice vertel over ‘going dutch’dus de rekening delen zegt ze al bekend te zijn met dit fenomeen! hahah

We pakken de Jeepney terug, dat kan een buitenlander niet alleen dus dit is mijn kans. Een Jeepney is een omgetoverde militaire jeep, compleet van chrome, een beetje verlengd en super leuk gepimpt met maria beeldjes, kreten, grappen en plaatjes. Vaak zit er nog een (gestolen) mercedes teken op de voorkant. En er komt een super kabaal uit dat barrel. De hele stad rijd er vol mee en het geeft kleur aan het zo verotte straatbeeld. Als we aankomen in mijn buurt lopen we nog wat over straat en drinken wat bij de Starbucks. Ik voel me wederom ongemakkelijk want mensen kijken me aan alsof ik net een nieuwe aanwinst heb gekocht! Ook zij voelt het maarja, wat doe je eraan. Ik had al verteld over de in-eigen-land falende medemens… ik geloof niet dat ik tot die groep behoor. Eerst hebben we nog een leuk gesprek over het feit dat je alleen een bedrijf in de filipijnen mag hebben als je een vrouw hebt > ik reageer met dat dit echt het stomste idee van de overheid ooit is! economische groei weetjewel?!?! anyway dan vertelt ze dat ze in het museum al een keer een Nederlandse man (55) had ontmoet die heel erg geinterreseerd in haar was vanwege haar kunst kennis. De man zelf doet ook aan kunst en hij vraagt zo af en toe eens een foto van haar en stuurt een foto van zichzelf met schilderijen. Ik wordt furieus!!! zo’n slimme meid laat zich er ook al bij naaien door zo’n pedofiele hollander. Echt alles wat ze zegt makes sense en ik leg haar uti dat dit onacceptabel is. Hmmm, toch moet ik even dimmen (pa) want het zou oneerlijk zijn om een goeie vriendschap zo teniet te doen. Ze is een beetje geschrokken maar pakt het goed op. Ik vraag aan haar of ik in Nederland eens mag kijken wat voor vent dat is… om te zorgen dat ik niet een vriendschap naar de klote help en omdat zo’n viezerik (want ik ben er nog steeds van overtuigd dat dit niet kan!) gewoon achter de tralietjes moet. Of ben ik me nu weer met zaken aan het bemoeien waar ik niets mee te maken heb? Het maakt me niet uit!

Oke ik heb dus geen vrienden, dan moet je ze maken, ik wil ook gewoon met een goed verhaal thuiskomen en niet een beetje uit me neus hebben zitten eten. Dus ik ga maar wat real estates bekijken. Prijzen opvragen en met mensen in contact komen. Prachtige gemeubuleerde condo’s met zwembad op het dak gaan voor 50000Pesos de pan uit. Dit betekent 300 euro voor 3 personen. Eigen agentje voor de deur, internet, sauna, sportschooltje. Klinkt zo goed allemaal ik wordt uitegenodigd voor en baptisten parretie op het dak. Als teken van welkomst. Helaas verslaap ik me!

Als een van de weinige blanken ben ik een perfect doelwit voor geldtrekken dit vergt natuurlijk enige technieken. De creditcard gaat in de portemonee. Als ze me dwingen op te nemen gaat dit nooit lukken want ik heb maar een miniem studentenlimietje. Als ze me tas jatten hebben ze me pinpas en die heeft een onbekende code. Het zijn dingen waar je wel rekening mee moet houden. Ook zorgen dat je altijd wisselgeld hebt, de taxischauffeur heet natuurlijk geen change en rijd je naar de eerste de beste (ove rhet algemeel vriendelijk en hard werkende in spaans uniform uitziende) politieagent. Daarbij moet je nooit kleine kindjes die bij je kamer aankloppen de kans geven om naar binnen te hoppen want hun vriendje maakt een foto en je bent ineens een pedofiel voor 100.000pesos!!! tadaaa. Verhalen die ik om me heen hoor!

Toch voel ik me dan weer totaal niet onveilig, ik hou wel van dat sfeertje. Misschien ben ik net als mijn lieftallige oudtante. Die ik ooit heb horen zeggen: Als ze van me willen stelen moeten ze dat maar doen, ik doe de deur alvast open en zet een kopje thee voor ze! Hahah inderdaad. Dagdag, de kans dat je door een auto overrreden wordt is groter. Daarover gesproken!!! er is een lack aan stoplichten hier in ZO azie. Het is ideaal!!! Oversteken wordt een spelletje en het is echt niet lastig omdat je alles meot verwachten. Iedereen houdt ook reking met elkaar en getoeter is gewoon behulpzaam. Ik wil dit natuurlijk neit ophemelen, maar ik merkte nu ik weer in Bangkok ben dat 1 stoplicht (autostoplicht) de bestuurder meteen weer de macht geeft om je gewoon plat te rijden als het licht op groen staat. Daarbij focus ik op het licht en niet om me heen. hmm ik weet het niet.

‘S avonds ga ik in me eentje naar global city. Om te clubben. Zonder enige vrienden kom ik eerst in het oersaaie hardrock cafe. Echter maakt de Encore een hoop goed! Ik sta eerst een half uur in de gastenlijst wachtrij. Terwijl de betaal-rij gewoon leeg is (oja! logisch!). Eenmaal binnen wordt ik overwelmed door een ‘reactie op pieter zijn blog’ hier kunnen ze zeker feesten!!! De RnB zaal staat vurig te springen en de dance-house zaal stroomt voller en voller. Echt rond 12.30 staat iedereen compleet uit z’n dak te gaan. Er was mij vertelt dat dit een celeberity club was. Prima voor 500Pesos (tientje en drie gratis drankjes) ben ik jou celeberty. Er is een overvloed aan rijke Koreanen. Echt belachelijk die spenderen geld alsof het water is!!! Ik begin steeds meer te denken dat Korea rijker is dan Nederland. Anyway. Met mijn bloed-koreaans maak ik mezelf al snel populair en heb ik al snel vrienden die alles voor me betalen. Prima!!! Ik swing met mijn heupjes en ga niet al te laat naar huis. De dag erna moet ik vliegen en wil ik nog wat lezen uit Pieters boekje over Cambodia. Dat is echt een leip land. vraag me er maar naar!

Op het vliegveld wordt ik weer even geconfronteerd met 10% van het Filipijns GDP… 10% van al het filipijnse geld wordt buiten het land zelf verdient. Er staat een groot bord. Overseas Filipino Workers, Bon Voyage! In de rij bij de checkin staat een rijke arabier met een jong klein gelukzoekertje. Vrouwen checken hele verhuisdozen in. Ik vind het kut om te zien. Maar de OFWs worden in de Filipijnen als goed beschouwd. Ik vraag me werkelijk af of er veel locale mensen zijn die weten dat veel Filipijnen als prositiues gaan werken. Want als ik het hierover heb zeggen ze; ja inderdaad daar heb ik wel eens wat van gehoord!

Het meest zonde van dit verhaal is dat het zulke leuke en vurige meisjes zijn die het land verlaten. Echt waar ik moet nooit meer terug naar dat land want ik zou zo verliefd worden. Mijn voorkeur voor een meisje met eeen grote mond, een vrolijke vlotte meid die avontuurlijk is en zich toch wel een tikje ordinair durft te kleden is (bij mijn vrienden) toch wel algemeen bekend! Waarom verlaten filipijnse jongens het land eigenlijk niet? (Hmm sommige gaan naar VAE om te bouwen)…
Ook de mannen in het land zijn aardig, vaak ambiteus, hard werkend en gewoon mannelijk. Niet zoals een Koreaan die niet durft te presenteren. Of een Singaporees die bang is om te vragen of zijn vriendinnetje met je op de foto mag. Ja ik vind De filipijnen erg leuk. Ik ga alleen nog terug om te Surfen en te duiken op het Prachtige Boracay!!! Want het is zonde dat ik niets van het landschap heb kunnen zien.