Vertrokken uit Singapore, hebben we onze baggage die nog in Bangkok lag opgehaald en zijn we doorgevlogen via Beijing naar Seoul, Korea. We zullen hier welgeteld 36 uur zijn voordat we onze vlucht via Dubai naar Frankfurt pakken. We hebben veel dingen te doen, we moeten onze koffers ophalen bij onze buurman Mark, ons cijfer transcript (als bewijs voor de VU) ophalen bij Korea University en wat souvenirs regelen.

Seoul is bedekt met sneeuw. Het is de eerste keer dat we dit zien, want we vertrokken toen het nog matig koud was (rond de 10 graden). Nu vriest het. Het straatbeeld is verandert. Meer dikke kleren en minder mensen die nog naar buiten gaan. Net als in Nederland eigenlijk.

Het is frapant om hier nog een dag te zijn. We hebben net meer dan een maand in Zuid Oost Azie gespendeerd, wat meer als vakantie voelde, maar Korea voelt nog steeds als ons thuis. We spreken de taal een beetje, begrijpen de mensen goed en weten waar we moeten zijn in de stad. Ook al waren het maar 4 maanden. Hier hadden we ons hele leven opgebouwd. Met ons eigen huis, onze eigen Koreaanse vrienden en kennissen, het dagelijkse ochtend ritueel met koffie halen bij de Standing Coffee en met de metro naar de Korea University campus. Slapen op de banken op de campus in de middag omdat we nooit genoeg sliepen ‘s nachts. Tussendoor kip met rijst eten net buiten de campus. En daarna zuipen tot de zon op kwam in de Seoul Pub. Het voelt allemaal zo thuis.

En toch voel ik ook enige afstand. Het is vrij typisch voor mijn bewustzijn, die vrij praktisch is aangelegd. Deze weet namelijk dat ik ga vertrekken en ik hier waarschijnlijk nooit meer op dezelfde manier hier zal terug komen.

Sam voelt het nog erger. Hij vertelt me dat hij niets meer heeft in Nederland. Hij laat zijn kleren achter in Korea om ruimte te besparen in zijn koffer en toch een nieuwe wardrobe nodig heeft. Zijn Nederlandse telefoon was die al eerder kwijt geraakt in Korea. En daar bovenop heeft hij geen enkel idee wat hij nog in Nederland moet zoeken. Zoals gezegd, ons en zijn leven was opgebouwd in Korea. Sam heeft last van een inverse culture shock, net als mij.

Het voelt inderdaad ook voor mij heel gek. Als enige Westerner in de metro, kijken de Koreanen me uiteraard nog steeds aan alsof ik een vreemde eend in de bijt ben, maar zullen ze weten dat ik eigenlijk meer Koreaans ben dan ze denken?