Ik was net een paar dagen bij mijn ouders en had na mijn aankomst last van de meest onverklaarbare symptomen: de ergste spierpijn ooit die van mijn linkerarm via mijn nek naar mijn rechterarm trok en toen plotseling verdween, duizeligheid gecombineerd met vaag zicht, misselijkheid op random momenten en de hele tijd maagzuur. Oh en ik kon ongeveer elk moment als ik wilde op commando over mijn nek gaan, al voelde ik me toch echt niet ziek! Het zullen de andere aardstralen aan deze kant van de wereld zijn.

In ieder geval, let’s get to the point. A lah, allemaal cliche. Ik heb geen kritiek, ik constateer slechts.

Ik zit in de trein van Nijmegen naar Amsterdam. Er zit een stelletje evenwijdig aan me van rond de 25. Zonder iPod leer ik dat ze afstuderend zijn en bij een vereniging zitten. De jongen met de saaiste geneeskunde kop met overhemdje, jeans en bruine schoenen en de dame met dikke rotkop gestopt in een rode dozijn jas. De jongen leest de HP/De Tijd en ze geven elkaar steeds zachte kusjes. Ze praten zachtjes over Job die nog steeds geen vriendin heeft en het buitenkansje van een mooie siermeubel welke Eduard op de kop heeft getikt op de rommelmarkt vorige zondag. En ja, Onderweg Naar Morgen is zo moeilijk te volgen omdat we het samen zo druk hebben. En Johan heeft nu een prima consultancy baan, ja echt top van hem, hij geeft volgende week een feestje in zijn Vinex huis in de Waalsprong en we zijn uitgenodigd. Heeft hij al een vriendin? Ja Johan heeft al een vriendin. Maar mooi is ze niet. Hij kan zeker wat leukers vinden, zegt dikhoofd. Het fluisterende gesprek valt plots stil. Er zit een hiphopper met zijn headphone op wat muziek te luisteren. Het staat niet eens heel hard, maar op zich kan je het horen als je je best doet. De twee stofmuizen barstten uit hoe ongelovelijk onbeleefd deze jongen is om zo zijn harde muziek te propageren. Ze zitten immers nog een kwartier tot dat ze bij Arnhem eruit moeten en om zo lang in die herrie te zitten, nou dat kan niet. Maar er iets van zeggen, tja tja…

Er komt toch een ongecontrolleerde agressie bij me boven. Ik kon hier niet tegen. Ik kan hier niet tegen. Ik ben bewust van mijn eigen clicheheid in deze hele geweeste Azie reis. Maar als je van elke dag avontuur naast zo’n burgelijk stelletje belandt, dan wil je jezelf liefst opensnijden.

Dit is de inverse culture shock. Nederland is top. Geen kritiek. Slechts relatieve kritiek vanuit mijn bewustzijn die gewend is aan iets anders. Slechts constateer ik.

In Amsterdam aangekomen check ik mijn mail. Twee mailtje van Sam en Hasse. Het eerste bericht van hun.

From: Sam
To: Pieter
Subject: asfdsdf

piet, ik worddtt geeeeekkkk

==

From: Hasse
To: Pieter
Subject: Re: asfdsdf

Alles is precies hetzelfde maar ik herken niks

==

Ah gelukkig, ik ben niet de enige.