Ergens rond dag drie was mijn eerste dag op school. Er is introweek dus de bedoeling is dat ik op tijd kom enzo. In alle vroegte pakte ik de metro. Wat daar opvalt is de hysterische overcapaciteit. Alles is gigantisch. Er zijn 20 roltrappen en 12 mensen, bij wijze van spreken. Het is er zo schoon, als je zou willen zou je de grond kunnen likken.
In de metro ben ik de enige buitenlander. Hoewel iedereen z’n best doet om beleefd te doen en niet te staren kunnen ze zich toch meestal niet inhouden.
Aangekomen op school wist echt slecht hoe ik het had. Het contrast met dat stuk beton in Amsterdam is gigantisch. De universiteit hier is een soort dorp van 20 van die Harry Potter kastelen. Schitterend. Wat volgde was een bijeenkomst van alle internationale studenten in een Carré achtige zaal. In een introductiefilmpje werd met veel bombarie (Hollywood blockbuster-style) aangekondigd dat wij de toekomst zijn enzo en dat de president van de uni een held is. De presentatie van een belangrijke man daarna schetste een enorm contrast met het introfilmpje. Weinig charisma die Koreanen, maar dat geven ze ook ruiterlijk toe.
Vervolgens moest er één en ander getypt worden voor registratie van gegevens. ‘Write down your name in Korean’… Gelukkig zijn de Koreaanse assistant buddies echt absurd behulpzaam. Hele aardige lui.
De rest van de introdagen heb ik gemist.

De drinkcultuur hier staat me erg aan. Een pilsje kopen en daarmee minúten lang in je hand staan zoals dat in Holland gaat is er hier niet bij. Afhankelijk van of je jonger of ouder bent dan je drink-maten schenk je Soju (soort wodka, iets laffer) in met één of twee handen. Dan schreeuw je iets en sla je de boel achterover/ giet het in je neus. Dit 10 seconden durende proces herhaal je totdat je lam bent. Simpel zat. Het is zodoende geen enkele schande als je volstrekt van de wereld midden op straat ligt met je telefoon op een paar meter links van je en je portemonnee op rechts. (is eerlijk waar nog niet met mij gebeurt). De bedoeling is dat je over ze heen stapt en dat je hun bezittingen laat liggen waar ze liggen. Stelen enzo komt niet in ze op.
Anyway, vrienden zijn hier snel gemaakt. Wat ze hier grappig vinden kom je in Nederland echt niet mee weg. Hiddink Hiddink Hiddink. Je wijst naar iemand aan tafel, schreeuwt ‘You Orlando Bloom, you Johny Depp’ en ze kronkelen echt onder tafel van het lachen. Nogal top. Dat zeggen ze dan ook van mij en voor je het weet heb je de avond van je leven. Zoals gister, zoals eergister.
Gister dus. We zaten aan zo’n lage zit tafel zonder schoenen als een idioot te zuipen tussen de Koreanen (van die spelletje in de categorie ‘pak een kaart en als het geen rode klaver 13 is moet je drinken’). Voor ons lag zo’n heel buffet met garnalen en inktvis enzo die zij besteld hadden en achter ons liepen hoeren te paraderen en er was een vergezicht van wolkenkrabbers. Dan schiet het je te binnen waar je mee bezig bent en je kijkt je Hollandse maten aan met zo´n kop van ´jeusus wat is dit vet´.

Ik kom er later op terug maar ik doe nu toch even een poging:
Alles is hier heel anders, maar toch hetzelfde. Ja?! Het podium is heel anders en de mensen zijn ook ronduit raar maar wel allemaal absurd aardig.
Seoul is super ver en doodeng, maar het is hier eigenlijk precies hetzelfde. Het is daarbij ook niet zo dat je ineens uit elkaar knalt als er iets mis gaat ofzo, als mens. Het is gewoon leuk om te doen, zo’n trip. Doe het gewoon wel. De rede die je kan hebben om het niet te doen is ongeldig.