We zitten hier nu al een tijdje en er vindt enige vorm van psychologische ontwikkeling bij ons en mij plaats.

We weten allemaal hoe in het Westen wij Aziatische mensen vrij moeilijk uit elkaar kunnen houden. Ze hebben allemaal dezelfde kleur haar, dezelfde kleur ogen, dezelfde stem en behalve wat etnische verschillen tussen Chinezen en Japanners kunnen we ze moeilijk uit elkaar houden. In de eerste twee weken hadden we dit ook in Korea. Het was echt denderend moeilijk. (Om overigens maar niet te spreken over de namen die allemaal op elkaar lijken, So Young, So Jun, Jun Hoo, Jae Hoo, Youn-Min, Yi-Joon, Yo-Joon, Do-hoo, Do-hun en zo voort.)

Maar het gaat inmiddels beter. Onze hersenen hebben zich werkelijk ontwikkeld na de eerste maand en we kunnen ze nu goed uit elkaar houden. Het gaat zelfs zo ver dat je in feite dezelfde soorten types die je in Nederland aan uiterlijkheden verbindt, hier ook begint te zien. Zo heb je de wilde gezichten, de saaie gezichten, de natte honden gezichten, de vuilnisman gezichten, de extreem leuke gezichten, de frisse gezichten en de spontane gezichten. Er zit een gigantisch verschil in deze gezichten en dat kan je pas zien als je hersenen zich er aan hebben aanpassen.

Daarnaast vindt er nog wel iets veel intenser plaats. Omdat je zo ontzettend veel Koreanen ziet en de verhouding op straat tussen een blonde jongen en een Koreaan ongeveer 1 op 2000 is, verandert je idee van wat het ‘normale’ uiterlijk ‘hoort’ te zijn. Als je het over het ‘normale’ uiterlijk hebt en wat de maatschappij voorschrijft, dan is het volgens mij meer dat je hersenen een gemiddelde pakken van alle mensen die je ziet op een dag en die als de ‘normaal’ voorschrijft. Deze ‘normaal’ wordt vervolgens door de media opgepakt en uitvergroot. Het is dus niet zo zeer de media die een ideaal creeert als wel vergroot. Wat dit inhoudt is dat je mening over je eigen uiterlijk verandert naar gelang het uiterlijk van de groep of maatschappij waarin je je bevindt. Het is niet zo zeer dat het negatief of positief verandert maar je voelt je anders.

Ik kan volgens mij een vrij zwakke lijn trekken met een documentaire fragment van welgestelde Afrikaans-Amerikaanse kinderen die opgroeien in witte wijken op witte scholen en vervolgens als ze tussen een zwarte en een witte pop moeten kiezen, de witte de mooiste vinden. Het is dus de maatschappij en groep waar in je je bevindt en de media die dit uitvergroot die bepaalt wat je mooi vivndt. Vrij logische redenatie, en niet intens vernieuwend dit maar het viel me wel op wat dit met je doet.

Eerst viel ons bij Koreanen hun platte gezicht met ondiepe neus en oogkassen die op de voorgrond lagen op. Nu vallen meer onze eigen donkere en diep ingevallen oogkassen en onze grote neuzen op bij onszelf op. Het is dus maar hoe je er naar kijkt. Schoonheid is dus ook weer net zo relatief als de omgeving waar in je je begeeft.

De meisjes in Seoul kleden zich uitzonderlijk goed met veel klasse. Ze hebben gevoel voor mode. Je zal geen enkel meisje hier zien die met sneakers en een joggingsbroek naar school komt. Het zijn echte dames, elk uur van de dag. Heel tof, maar er zitten waarschijnlijk wel wat kanttekeningen aan die ik nu niet zie. Feminisme brengt natuurlijk goede en slechte dingen, ik bedoel die hakken doen ook pijn en rugklachten hebben ze ook allemaal en ze zien er natuurlijk zo uit voor een reden; dat is, de carriere markt in Korea en Seoul is gigantisch competitief. Je wordt als dame primair beoordeelt op je uiterlijk en niet je CV of cijfers. Dat is ernstig natuurlijk. Interessant om te zien hoe dit zal ontwikkelen in de komende jaren. Houd de verkoop van meisjes sneakers dus in de gaten om direct te zien hoe de sociale ontwikkelen van vrouwen in Korea ontwikkelt.