Ik betwijfel of iemand dit nog leest maar zoals mijn goede vriend Hasse beschouw ik deze blog dan ook meer als een therapeutisch instrument om met mijn post-Koreaans Stress Syndrome (PKSS) om te gaan. Dat is misschien iets te veel van het goede want van veel stress heb ik niet last.

Nee, het is eerder een volstrekte overtuiging dat een groot deel van mijn bestaan in de komende tien jaar zich absoluut niet in Nederland of Europa zal bevinden.

Nu geef ik als eerste toe dat ik iemand ben die last heeft van megalomania (grootheidswaanzin) en manische euphorie. Als ik enthousiast ben over iets, een goed idee heb of een groots plan, kan ik wel springen van geluk en heb ik een gigantische optimism bias (een overmatig positieve prospect hebben over de uitkomst van dat wat je doet of gaat doen); al komt dat verrassend vaak goed omdat ik juist met dit totaal optimisme wel zorg dat het allemaal goed gaat komen, omdat ik het zo graag wil. In ieder geval kan ik me goed verliezen in dit soort gevoelsmatigheden en daarom heb ik ook een mental check in mijn hoofd ingebouwd die af gaat wanneer ik iets TE enthousiast ben over iets. Ik weet dan dat het enkele uren, weken of maanden moet duren en dat het dan wel over is.

Het idee om dan maar in Singapore of ergens anders in Azie mijn geld te verdienen en een beetje in die buurt rond te vliegen en werkelijk daar te leven leek dan ook slechts een schitter van post-Koreaanse megalomanie voor mijn mental nuchterheids systeem. Mijn broer Marijn zat een jaar in China; toen hij terugkwam zei hij dat het twee weken duurde om af te kicken, daarna was het veels te fijn in Nederland om ooit nog opnieuw buiten Europa te wonen. Niet zozeer vanwege de vrienden, maar vanwege de cultuur, welvaart en dergelijken. Maar hee, jongens! Die twee weken zijn wel al voorbij hoor! Het is nu 60 dagen terug in Nederland en het gevoel is niet weg!. Zou het dan toch iets meer zijn dan megalomanie?

Ik denk het wel. Het is geen eenmalige drugs die we hebben gehad zoals Marijn het zag (e.g. afkicken); het is meer een genetische aanpassing die we hebben gehad.

Elke keer als ik Sam of Hasse zie, springen we weer in de lucht van geluk over de mogelijke toekomst prospects voor ons om ergens in het buitenland te leven na onze studie (veelal Azie). Er is geen hintje van angst of onzekerheid te bekennen. En dat is misschien wel het fijnste van de hele Korea/Azie reis: we zijn er al geweest, hebben er al geleefd, het ging ons goed af, we hebben geen enkel probleem gehad wat we niet aan konden.

Als je mij nu een Master diploma geeft, mijn spullen in een doos stopt en mij en wat leuke mensen een ticket voor een plek aan de andere kant van de wereld geeft, dan ben ik morgen weg. Waarom niet?