Het eerste boek dat ik in me leven uit heb gelezen heb ik hier gelezen. Misschien zegt dat al heel wat over mijn verblijf hier en misschien zegt dat ook wel wat over mijn talenten om een blog te schrijven maarja. In ieder geval het was een boek over een expat in Seoul. Er staat in dat er expats vaak in te delen zijn in 3 categorien. Gelukzoekers, vluchters en wereldburgers, de wereldburger in mij wilde heel graag naar Beijing. Beijing is door de jaren heen de hoofstad van China geweest, een land met meer dan een miljard mensen en toch zwaar geisoleerd van de wereld. Benieuwd naar het verschil tussen Seoul en Tokyo.

Na aankomst op het imposante vliegveld merken we meteen dat we 20 jaar terug in de tijd zijn gegaan. Beijing is een stad vol met oude volkswagen santana’s en half uit elkaar vallende riksja’s.
De smog slaat meteen op je keel en eenmaal aangekomen bij Beijing train station is je coordinatievermogen, die je normaal direct hebt toch even helemaal weg. Er is geen centrum, dat geeft een heel raar idee aangezien er in europese steden en zelfs in seoul altijd een soort structuur zit. (om een rivier heen gebouwd, vanuit het centrum opgebouwd). De taxichauffeurs praten geen Engels, en als je te lang stil blijft staan hangen er 3 Chinezen aan je arm om je een taxi of hotel aan te smeren.

We gaan in een hostel dicht bij het station. Voor 7 euro pp. hebben we een keurige hostelletje. Het valt te betreuren dat er een stelletje bepaalde handeling in de douche verricht die de vloer in ieder geval niet schoner maken. maar na even vriendelijk aangeklopt te hebben en te vragen of de muur al gewit was hield dat natuurlijk snel op! Even rusten en dan lekker gaan skypen en internetten. Uhmm niet dus, 3 internetcafes verder vind ik een internetcafe waar ik eerst compleet doorgelicht word. Er wordt een foto gemaakt, me paspoort wordt ingescand en na het dowloaden van een Chinese afluister skype kan ik eindelijk bellen. Ook youtube werkt niet. Dan begin je je te realiseren dat je in een ‘ander’ land bent.
‘Sochtends wil ik een broodje halen. Het gesprek gaat ongeveer zo.

Mag ik een broodje?
“Ja hoor”
Okeej
Die dan maar…
“Are u sure?”
Jaja…
“But it is not fresh”
I dont care, NEED FOOD!
“I already 3 days”
Waar heb je het over vent?
“It already 3 days old”
= Wil je nou wat verkopen of niet? =
Prima ik ontbijt wel McDonalds…!

Het wordt duidelijk dat communisme nog diep geworteld zit. Deze man krijgt waarschijnlijk gewoon zijn salaris maar heeft totaal geen kapitalistisch vermogen. Ik weet dus ook niet of China wel zo erg in staat is om binnen 20 jaar al direct de nieuwe ” Superpower” te worden. Maarja. Ze proberen wel erg hard. Overal springen de meest moderne gebouwen uit de lucht. Het staat in zwaar contrast met de oude traditionele huisjes die midden in de 15miljoenmensenmetropool staan. De nieuwe gebouwen staan nog allemaal leeg en het lijkt of Beijing geen ziel heeft. Alles is grijs, mensen dansen de wals op straat, en spelen massaal ‘hooghouden met een zakje zand’.

We besluiten eerst naar het plein van de hemelse vrede te gaan ‘Tiannamen Square’ een van de grootste pleinen ter wereld waar Mao Zedong zijn massa optochten liet plaatsvinden. Als ik een kruising oversteek blijken de chinezen stoplichten ook nog niet te begrijpen. Kriskras steken voetgangers en fietsers over, en ik wordt bijna plat gereden door een bus. We gaan door de verboden stad heen om vervolgens er over uit te kijken in een Chinees keizer kostuum. Schaamte heb je niet maar zodra er Nederlanders bovenaan de berg staan voel je je ineens toch erg dom. De verboden stad is groot, de keizer woonde hier om afgesloten te zijn van alle slechte invloeden van buitenaf. Hij had zijn 2 vrouwen bij zich wonen en ook zijn 300 concubines hadden een aardig huisje. Dit was ongeveer alles wat we mee hebben gekregen. Zoals gezegd vind ik toeristische attracties helemaal niet zo leuk.
De verboden stad lijkt een beetje op dat leven wat we in Tekken hebben gespeeld. Daarbij zou een housefeest ook niet misstaan daar. 600.000 man, en iedereen meteen een hotelkamer! Maarja het mag niet van UNESCO. Beetje jammer

‘S avonds willen Pieter, Hasse en ik eigenlijk gaan stappen. Maar er is maar 1 club in Beijing. Die is belachelijk vol. Iedere tafel heeft flessen Chivas Regal van 5 liter. En een biertje kost sowieso al 4 euro. Is dus niet echt iets voor Chinenezen. We lopen nog wat door Sanlitun Bar street heen ziet er een beetje shabby uit allemaal. Maarja dat is ook zo als je over het Rokin heen loopt. Het heeft opzich wel wat. We komen 2 Nederlanders tegen ze hebben een snowboard bedrijfje in China “onder de radar”. Ze zien eruit als Joran en Vandersloot. Ze vertellen ons dat ze Seoul de beste stad in NO-Azie vinden. Chinezen zijn vervelend, Japanners arrogant. Japan is duur, China is goedkoop. En Seoul is perfect. Ik mis me “huisje”.

Inderdaar, Seoul is wel heel goed geregeld, een wereld van verschil met Beijing. De politie en militairen op straat lopen nog in oud communistische langen regenjassen. Het communisme straalt van de stad af. Om de tien meter staat een telefooncel, die ik niet een keer gebruikt heb gezien. Toch is het heel erg interresant. De volgende dag besluit ik eerder op pad te gaan dan Pieter en Hasse. Aangezien onze telefoons niet werken zijn we elkaar de hele dag kwijt. Ik ga kijken bij het Olympisch stadion (Het Nest), mooi gebouw… dan loop ik wat door de winkelstraat heen en kom in een heel klein steegje waar je allemaal gekke dingen kan eten. Schorpien, Zeester, Zeepaardje, Inkvist, Slang en Slangenhart. Het eerste maar eens proberen dan. Lijkt me het lekkerst. De schorpien leeft nog wel maar na kort afbakken ‘schijnt’ die dood te zijn. Het is best lekker smaakt naar een zout doorgebakken frietje. Ik vind het leuk om dit soort dingen te proberen. Het fucked een beetje met je mind terwijl een schorpioen natuurlijk ook gewoon eten is.
Beetje jammer dat bij het avondeten Pieter en ik denken dat we de kip met bot en al moeten eten en dat niet zo blijkt te zijn. Maarja heeft ook wel weer wat. Het wordt tijd om een adapter voor de stroom te halen, want onze camera’s zijn leef en ze hebben hier een Chinees stopcontact.

Waarom hebben ‘ze’ geen ‘normaal stopcontact’. Is natuurlijk heel stom om te denken. Ik bedoel zij zijn wel met 1 miljard mensen! Al dit soort gedachten spinnen een beetje door je hoofd en savonds gaan we naar HouHai om met een lekkere cocktail en tapas eens te bespreken wat we ervan vinden. Hou Hai is een barstraat om een meertje heen. Allemaal traditionele gebouwtjes, zelfs een starbucks met Chinese letters in een heel knus huisje aan het water. Terwijl jij daar zit en rondloopt lopen er Chinezen langs je heen zonder blik te geven of om te kijken. Lijkt net of je voor hun niet bestaat, of dat het ze gewoon niet boeit. Aan de andere kant beginnen er mensen aan je te trekken. Look’a’look look’a’look’ laser…. look’a’look ladybar ladybar. Massagie. Ja uhhh niet dus. Opbokken. Het is heel vervelend hoe ze aan je staan te trekken maar ook best zielig als jij daar een beetje zit te eten en te genieten. Hou Hai is wel heel erg gezellig. Overal zijn life bandjes en lounge barretjes.

Dan gaan de dagen in een keer snel. Je bent zwaar aan het rushen en je af en toe wil ik best wel eens weten hoe ik meer kan genieten op het moment zelf. Een goed idee lijkt een riksja ritje te zijn. Dan rij je rustig door de knusse wijkjes heen. Zie je nog eens wat en bovendien als een taxi vaak maar 10 Yuan (1 Euro) kost zal een riskja vast wel stukken goedkoper zijn. Het ding valt van ellende uit elkaar maar de man moet en zal ons met z’n drieen op z’n 2persoonsriksja om het grote plein heen rijden. Ik blijft me schuldig voelen, en denk dan betaal ik gewoon het dubbele, iedereen blij, ik van me schuldgevoel af. Totdat de man ons na 10 minuutjes een steegje in rijd, afzet en met zn vriendje om 30 euro de neus gaat vragen.
Uhhmmm ho even, 90 euro?! Je bent niet wijs.
Hij begint te schreeuwen en aan onze armen te trekken. Hij laat nog een prijskaartje zien. Afdingen werkt overal in China maar in een afgelegen steegje niet. Tuurlijk wij hadden vantevoren moeten vragen hoeveel het koste maar dit schiet me echt in het verkeerde keelgat.
Stel nou dat een oude vrouw, of een onschuldig meisje in deze situatie zou staan, dan is ze 90 euro lichter. We vinden dat we de plicht hebben om niet te betalen! Kom maar met je kleine Chinese lichaam van je. We betalen niet! De man had ons teslotte al 10 euro losgeweekt, maar het gaat niet om het geld. Ik hoor sommige mensen denken, het is niet slim want misschien trekt zo iemand een mes maarja, we lossen het goed op. Lopen snel naar de grote straat en de Chinees denkt wel 3x na voordat die uithaalt.

De laatse dag gaan we naar de Chinese muur. Voor de liefhebber 7800km lang. Een afscheiding om china te beschermen tegen barbaren en Mongolen. Op iedere toren een wachter en via rooksignalen en vuur kon er snel een bericht van toren naar toren worden verspreid. We maken een bustocht van 2uur heen en terug. Er stapt een Nederlands stelletje in, die herken je meteen. Daar trekken we de dag een beetje mee door, want je tripje bestaat ook uit het bezoeken van een Jade-juwelier fabriek, een zijde spinnerij en theehuis. Wel echt Chinees allemaal. En ik moet zeggen het was nog best leuk. Vooral het theehuisje. Chinese thee is vet lekker, Jasmijn, fruit, ginseng thee etc. Daarbij worden ook wat rituelen van het thee drinken uitgelegd. Alles natuurlijk met de bedoeling om je verplicht te voelen om dingen te kopen. De hele trip kost maar 18 euro, en dan wordt je entree + gids ook betaalt. Dat is wel erg fijn aan China. En oja, we hebben ook de ming tombes gezien…

We praten nog even met onze gids over ons nieuw gekochte Mao boekje. Iedereen moest dit rode boekje uit z’n hoofd leren. Je mocht niet weglopen van de politie als je de inhoud niet wist. Deze tijd is natuurlijk voorbij en als je ziet wat er allemaal voor ‘simpele’ gedachten er in dat boekje staan snap je best dat dat helemaal niet meer van deze tijd is. Het is goed dat China probeert te openen. We hebben een paar keer gevraagd wat jongeren van Mao vinden, en ze zeggen allemaal dat het een held is. Daarbij wordt China de nieuwe supa-powa… Zou het zo zijn dat ze een machtig land worden i.c.m. andere landen in de wereld of willen ze alleen voor eigen succes gaan? ik weet het nog niet…

Dan is het alweer tijd om te gaan. Het is ijzig koud en door de grote laag sneeuw staan alle Chinese namaak trabantjes vast op de snelweg. We missen dus onze vlucht. Maar gelukkig is deze ook nog eens vertraagd, dus kunnen we toch nog naar Seoul. We missen alleen zoals wel eens vaker de les. Maar de leraren vinden dat allemaal wel okeeej.