17-08-2009 – Amsterdam
Het is zover! Na maanden plannen, zwaar studeren om verplichte tentamens te halen om mijn propedeuse af te ronden mag ik dan toch eindelijk weg uit dit land en richting het land van de morgen kalmte (land of the morning calm).

Nerveus ben ik niet zo zeer, meer ontzettend nieuwsgierig. Nieuwsgierig hoe het land zal zijn, de mensen en uberhaupt hoe het zal zijn om met Sam en Hasse zo een vijf maanden samen te leven.

Ik heb mijn kamer in Amsterdam deze week leeggeruimd en overgedragen aan mijn studiegenoot Reyn die er de komende maandjes met mijn huisgenoot Timo op zal passen. Met mijn grote rode koffer ga ik op naar Nijmegen langs mijn ouders. Ik slaap een nachtje bij hun en vervolgens vertrek ik naar Arnhem. Sam en Hasse vertrekken vanuit Amsterdam met de ICE richting Frankfurt Airport. In Arnhem sta ik met mijn koffer op hun te wachten.

Ik stap in en de trein gaat rijden en accelereert  naar 340 km/u. We zijn doodmoe en willen eigenlijk allemaal heel graag slapen, maar na een paar minuten liggen we al ons kapot te lachen over onzin. Waarschijnlijk is het de slaapdronkenheid.

Sam kende ik al omdat hij in het 2e jaar in mijn klas kwam. Niet ontzettend goed maar hij lijkt me wel een aardige gast. Hij is spraakzaam en gezellig. Hasse heb ik letterlijk ontmoet voor het International Office (het kantoor van de VU voor internationale exchanges). Zijn exchange naar Zuid Afrika ging niet door en hij had een alternatief nodig. Hij hoorde dat Zuid-Korea vrij was en zodoende. Hij lijkt even enthousiast en misschien wel nog enthousiaster over het vooruitzicht Korea, als over Zuid-Afrika.

17-08-2009 – Frankfurt Airport
Aangekomen op het vliegveld, checken we snel in. Het vooruitzicht dat we gaan overstappen op Dubai na onze eerste vlucht is spannend maar brengt ons ook enige zorgen. De verhalen over de strenge drugs controles en harde straffen op zelfs soft-erotische magazines meenemen doet Sam besluiten om toch nog even die Playboy weg te geven aan een doaune-meneer van het vliegveld. De douane-meneer lijkt de dag van zijn leven te hebben en vertrekt met de naakte Miss Nederland onder zijn arm bijna rennend naar zijn kamertje…

18-08-2009 – Dubai Airport
De vlucht naar Dubai gaat met Emirates. Het is echt belachelijk. Vooral voor iemand die de laatste jaren slechts met Ryanair en Easyjet vliegt. Opeens zitten we in een rij van 12 stoelen breed, hebben we een totaal entertainment systeem met digitale televisie, films, documentaires, games en als topje van de ijsberg een camera voor op het vliegtuig om te zien waar je vliegt. Tja, voor een arme student is dat wat!

Het eten is net zo belachelijk. We krijgen oneindig veel gangen. En hoe langer we vliegen, hoe geflipter het wordt. Aangezien het eten wordt aangepast aan de tijdzones waarin we vliegen, krijgen we eerst avond eten, vervolgens ontbijt en dan lunch, maar in een tijdbestek van een vlucht.

De reis naar Dubai duurt zo een 8 uur en ik begin te begrijpen waarom alles zo comfortabel is gemaakt. Zo een lange reis breekt je al snel op.

Dubai Airport is gaaf. De wereldpopulatie verdeling wordt me wat duidelijker in de mainport tussen Europa en Azie. Heel die airport zit vol met Indiers en Chinezen. Ook zien we wat olie sheikhs, of zo zien ze er uit. Nou allemaal leuk die stereotypes. Hebben we dat ook weer gehad. Het is ’s nacht sen we eten wat in de grote hal van Dubai Airport en herhaaldelijk voelt het alsof we in een ruimteschip zitten. Sam en Hasse voelen hetzelfde. Dat deze collectieve gedachte opspringt op dit moment geeft aan dat we zwaar zitten te trippen van al dat vliegen. Beter dat we snel in Seoul aankomen.

Onze tweede vlucht naar Seoul is ongeveer hetzelfde. Weer lekker eten en een beetje slapen.

19-08-2009 – Seoul Incheon airport
We zijn geland op Seoul Incheon airport, de mainport van Seoul (al ligt die er zo ver naast als Rotterdam-Amsterdam). Ondertussen snap ik echt helemaal niets meer van de tijdzones, maar het ziet er buiten uit alsof het ’s middags is. We gaan wat drinken op het vliegveld en denken ondertussen ons plan uit.

We hebben namelijk geen enkel plan.  Zo simpel als dat. We hebben geen hotel, hostel, of slaapplek. De kamers op de campus die we zouden krijgen gaan pas volgende week open en die wil ik eigenlijk totaal niet. We willen een apaprtement. In het midden van de stad. Wat is Seoul en Koreaanse cultuur namelijk? Is dat op een campus leven van een van de 3 beste universiteiten met hoog-opgeleide studenten of is dat het mogelijk scruffy grimey bestaan van de grote stad die Seoul werkelijk is? Ik wil grime en daarom probeer ik Sam en Hasse al maanden te pitchen voor een appartement. Dat gaat goed. De angst is dat het te veel geld kost maar ik druk het er lekker doorheen. Zelfs mijn broer vindt me een verwende luxe lul maar ik zie dat ik een argument heb.

Hoe het ook went of keert, we zitten op het vliegveld en we moeten een week overbruggen. Ik heb letterlijk een enkel contact van een real estate agent die ons wel zou kunnen helpen. Het feit dat ik hem slechts ken via e-mail na het klikken op een reclame op Google bij “seoul appartment” maakt me niet denderend overtuigd dat dit gaat werken. Ik heb de dag na onze aankomst een afspraak met hem gemaakt.

Na het drinken worden we letterlijk de eettent op het vliegveld uit gebonjourd. Ze spreken allemaal geen Engels en cola bestellen was al vrij moeilijk. Ze willen ons echt niet lijkt wel en onze eerste culture shock is een feit. We gaan naar een internetpaal en ik zoek snel een hostel op. We bellen ze met een telefoon automaat (onze Nederlandse telefoons werken hier niet, ander netwerk) en met de bus rijden we vanuit Incheon Airport naar Seoul. Nu is het ’s avonds.